Torres del Paine National Park

Elke wandelaar kan hier zijn hart ophalen voor een wandeling van een dag tot meer dan een week. De bergen van de Andes botsen hier op de ruigheid van Patagonië. Torres del Paine is misschien wel het mooiste natuurgebied ter wereld. Waarbij schapen als de bijzondere grondleggers worden gezien door wetenschappers.

Het decor van Torres del Paine National Park bestaat uit een massief blok van granietbergen. Die worden opgestuwd door de naastgelegen Patagonische ijskap. De levensader voedt ruige rivieren, robuuste ijsbergen, woeste watervallen en felblauwe meren. Het dieren- en plantenleven is rijk. Met als absolute trots de Andescondor, de grootste vogel ter wereld. Hier is de mens te gast.

Het zijn voor reizigers bekende namen: Patagonië en het Andesgebergte. Ze ontmoeten elkaar in hun kroonjuweel. Oftewel natuur in optima forma. Dit is één van de ruigste gebieden ter wereld. De elementen houden hier dagelijks huis. Zo kan het in de bergen sneeuwen of stormen, terwijl het dal in de zon ligt. Vier seizoenen in één dag is hier gewoon.

Torres del Paine heeft talloze wandelroutes. De ‘W-trek’ is zelfs wereldberoemd. Voor wie niet wil hiken, is er de mogelijkheid een auto te huren. Waardoor je niets van de fascinerende zonsopgang wilt missen. Dit kan met grazende dieren, die lijken op een lama. Dit is de guanaco, die je hier veel tegen komt.

Het immense Campo de Hielo Sur is de grootste ijsmassa op het zuidelijk halfrond. Deze ijsmassa is 200 bij 70 kilometer lang, en telt 48 grote en meer dan 100 kleine gletsjers. Waar je met een gids op kunt wandelen.

Vier daarvan eindigen in Torres del Paine. Dit zijn Grey Glacier, Dickson Glacier, Zapata Glacier en Tyndall Glacier. Zij vormen het kloppend hart van dit gebied. Het ijs heeft veel kracht; ze stuwen het gebergte verder omhoog. En voeden deze wildernis met water, terwijl de koude winden van de ijsvlaktes het klimaat beheersen. Dit is een onheilspellende plek, die ongekend is in zijn schoonheid.

De Lago Grey-gletsjer is verreweg het eenvoudigst te bereiken van alle vier gletsjers in het gebied. Er zijn diverse excursies om met een boot naar het ijs te gaan. En dat terwijl ondertussen het landschap continu verandert. Brokken ijs drijven voorbij en uiteindelijk doemt de immense ijsmassa van de Campo de Hielo Sur op. En nu is het wachten tot je het ijs hoort af brokkelen.

Met crampons kun je de Grey-gletsjer op, voor een uur, een halve of een hele dag. Hier zie je de natuurkracht in werking. De immense ijsmassa bepaalt het klimaat in dit hele gebied. Je kunt met de boot naar de voet van gletsjer om van daaruit het ijs op te gaan. Als je met een gids gaat leer je veel weetjes over het ijs. Bijvoorbeeld ook over de klimaatverandering en de gevolgen die hier continu worden gemeten.

De Tyndall en Serrano rivier zijn ideaal om per kajak ter verkennen. Je ontmoet welgevormde ijsschotsen en, weinig andere toeristen. Uiteindelijk heb je uitzicht op de Tyndall-gletsjer, de majestueuze ijsmassa en het begin van de immense Campo de Hielo Sur. Mijn spierpijn heeft nog nooit zo goed gevoeld. Het kan overigens ook met een zodiac, die heeft een motor.

Kenners zijn het er over eens. In Torres del Paine moet je minimaal een halve dag (maar eigenlijk minimaal drie dagen) gewandeld hebben. Dan pas kan je de grootsheid van het park waarderen. Dus gaan hordes toeristen op pad. De keuze is groot uit de wandelroutes, in totaal is er meer dan 250 kilometer aan wandelpaden. De wandeling naar de Zapata-gletsjer is één van de populairste. Ook kun je onderdelen lopen van diverse langere wandelingen in het park.

Los Cuernos zijn de meest gefotografeerde bergen in Torres del Paine. En eerlijk is eerlijk, ze zijn ongekend fraai. De steile bergen hebben diverse kleuren door het verschillende sediment. En zijn geregeld besneeuwd. Ze liggen langs de doorgaande weg, dus je kunt ze niet missen.

Ik heb Torres del Paine en alle andere nationale parken in diverse weken uitvoerig bezocht. Maar wat is de mooiste route? Welke bekende en minder bekende plekken moet ik bezoeken? Als jij van mij een reisadvies op maat wilt, kun je het beste dit formulier op Droomplekken.nl invullen. Dan kan ik je gratis helpen met het regelen van jouw perfecte reis.

Torres del Paine leent zich voor zowel korte als langere paardrijtochten. Het is een natuurlijke manier om veel van het gebied te zien, terwijl de dieren zich hier absoluut thuis voelen. Je kunt enkele uren op pad, maar ook meerdere dagen. De gids zorgt voor je veiligheid en dat je niet verdwaald. Het is mogelijk bij diverse hotels paarden te huren, waaronder de beroemde Explora Lodge. Let er wel op dat je de gids goed kunt verstaan, zodat hij veel kan vertellen over het gebied en alles wat je ziet.

Torres del Paine is één van de beste plekken om een poema in het wild te zien. Met een bioloog en een spoorzoeker kan je overdag (en ’s nachts!) op pad om deze dieren te vinden. De zoekplek is het oostelijke deel van het park, waar ze geregeld worden gezien. Garanties krijg je niet, maar je kansen op een ontmoeting worden erg vergroot. Daarnaast is de informatie van zowel bioloog als spoorzoeker meestal meer dan de moeite waard.

En dat terwijl het aan het begin van de 20e eeuw gebruikt werd voor veehouderij en de houtkap. Het land was in gebruik genomen door koloniale Engelse en Duitse boeren. De overheid heeft het in de jaren vijftig van de vorige eeuw terug gevorderd. Ook al zien veel toeristen het niet; het landschap is ingrijpend veranderd door de duizenden schapen die hier lang hebben rond gelopen. De boeren hebben grote delen plat gebrand. Waarna het nieuwe gras gretig door de graseters kon worden verorberd.

Overigens zijn de ruigste stukken nog intact; simpelweg omdat mens en dier hier niet konden komen. Pas in 1930 werd het laatste deel van dit afgelegen gebied in kaart gebracht. Vanwege de schoonheid werd in 1959 het meer rond Lago-gletsjer tot Nationaal Park verklaard. Waarmee een kentering kwam in het denken over het gebied. Steeds meer delen zijn ondertussen beschermd. Inmiddels is het park 1.810 km2 groot. Interessant is te zien hoe de vegetatie (en de dieren) zich hebben hersteld van de massale overbegrazing en de verbranding van bossen. Op enkele soorten na, zoals het Andeshert, dat nog steeds op het punt van uitsterven staat.

Ondanks het menselijk ingrijpen zien wetenschappers Torres del Paine als een relatief ongerept gebied, waar diverse ecosystemen in elkaar overlopen. Waar de lucht en het water nog schoon is. En belangrijke delen van het ecosysteem nog intact zijn. Oftewel, alle van nature hier voorkomende dieren en planten zijn nog aanwezig. In het park zijn 24 soorten zoogdieren en 105 soorten vogels geteld. De dieren hebben zich aangepast aan de ruige omstandigheden. Het merendeel leeft hier het gehele jaar. En, ze zijn (bijna allemaal) opvallend genoeg gewend aan mensen.

Het gebied is overigens nog relatief jong. Wetenschappers dateren het Paine-massief op zo’n 12 miljoen jaar. Een baby vergeleken met de Alpen of de Rocky Mountains. De bergen zijn zwaar geërodeerd, met als resultaat drie granieten monolieten. Dit zijn de beroemde Cuernos del Paine (of Las Torres), met als koning de Cerro Paine Grande met 3.050 meter. De pieken zijn opvallend rozerood van kleur, met een rand van zwarte leisteen.

Het aantal planten in het park ligt op meer dan 200, waaronder zeven soorten orchideeën. Deze groeien vooral in de alpiene graslanden. Het park heeft enkele grote bossen, die gedomineerd worden door de schijnbeuk. Deze beukensoort heeft sierlijke krullende bladeren. Daarnaast kun je er tegen komen: de Chileense vuurstruik (met felrode bloemen), honingpalm en talloze coniferen, bromelia’s, varens en bamboe. Extra bijzonder is de rol van de wind; deze modelleert de meeste bomen. Soms zelfs compleet horizontaal.