Tasmaanse duivel

De Tasmaanse duivel is een uniek dier. Hij lijkt op geen enkel ander dier en is alleen te vinden op het eiland Tasmanië. Deze diersoort kreeg internationale bekendheid door Taz, de Tasmanian Devil uit de beroemde Looney Tunes-tekenfilms. Hij is vrij schichtig en het is nachtdier, dus een grote kans om ze in het wild te zien heb je niet. Maar in diverse fokcentra heb je wel een kans.

Als je een Tasmaanse duivel ziet valt op dat zijn bouw op geen enkele ander dier lijkt. Hij is wat gedrongen, zit apart op zijn poten en heeft ongekend krachtige kaken. Maar onderzoek wijst uit dat hij bijvoorbeeld hele zwakke achterpoten heeft, in tegenstelling tot bijvoorbeeld katachtigen. De kop is opvallend groot, net als zijn bek.

De Tasmaanse duivel wordt ongeveer een meter groot, zonder zijn 30 centimeter lange staart. Zijn vacht is zwart, behalve in de hals waar een witte streep te zien is. Ze slapen in holen in de rotsen. Deze dieren leven meestal alleen, behalve bij de paring. Dan zijn ze opvallend lief voor elkaar, waarbij ze elkaar zelfs kussen.

De naam Tasmaanse duivel heeft hij gekregen omdat hij ’s nachts angstaanjagend kan schreeuwen. Het dier is zelf ‘slechts’ een kleine meter groot (inclusief de staart van 30 cm). De kaken van dit dier zijn sterk genoeg om kleine kangoeroes te grijpen en te vermalen. al eten ze ook hagedissen en knaagdieren als ze die te pakken krijgen.

De afgelopen jaren is het aantal Tasmaanse duivels drastisch terug gelopen. De belangrijkste reden is een bepaalde vorm van kanker die dodelijk is voor de dieren. Die ze eenvoudig aan elkaar kunnen doorgeven. Uit het meest recente onderzoek blijkt dat ze dat doen als ze elkaar liefkozend bijten …

Ja, veel onderzoekers zijn hoopvol gestemd merkte ik op mijn rondreis door Tasmanië. Intussen zijn op Tasmanië, maar ook in Australië diverse plannen opgezet om te voorkomen dat het dier uitsterft. Er zijn diverse mogelijkheden hoe de dieren deze catastrofe kunnen overleven. In beide gevallen is dit makkelijker gezegd dan gerealiseerd.

Dit plan is eenvoudig; enkele honderden gezonde duivels moeten zijn inmiddels gevangen om de genetische variatie in stand te houden. Met deze dieren wordt gefokt, waarna ze in afgeschermde gebieden en op eilanden rondom Tasmanië worden uitgezet. Totdat de ziekte is uitgestorven. Dit kan nog tientallen jaren duren. Waarbij altijd de kans bestaat dat er een dier overblijft die de ziekte bij zich draagt, maar er niet aan is overleden.

Of de kanker moet worden genezen. Er wordt veel onderzoek gedaan naar de ziekte. Ook al omdat het bijzonder is dat de kanker via aanraking kan worden verspreidt. Wat veel mensen angstig maakt, want kan dit ooit ook bij mensen gebeuren?