Algarve; De mooiste route met de auto

Een oog kijkt om zich heen; de ander houdt me goed in de gaten. En ik hem. Dit is het strand van Monte Gordo, op de grens van Portugal met Spanje. De struiken achter het populaire strand is een van de beste plekken om deze dieren te zien. Wat een wondere wereld.

Ik maak een rondreis met een huurauto door de Algarve; het uiterste zuidpunt van Portugal. Mijn autoreis voert van oost (de Spaanse grens) naar west (het meest ruige deel). Onderweg maak ik diverse stops. Om te wandelen, het water op te gaan en met te laten verrassen.

Oh ja. Hier heb je bijna het gehele jaar mooi weer. En vers eten, waaronder veel vis en schaaldieren. Een heerlijke mix van actief, relaxen en genieten. In een lekker klimaat. Zo heb ik het graag.

De weg N125 voert me naar het westen. Een bord met Parque Natural de Ria Formosa maakt me nieuwsgierig. Ik ken het niet. Hoog tijd voor een verkenningswandeling. Ik ga met een gids mee door het moeras.

,,In 1987 werd het 18.000 ha grote gebied uitgeroepen tot natuurpark. Het bestaat uit een labyrint van zoute moerassen, slikken, schorren, zandeilandjes en kanalen. Oh, en diverse zoutpannen,” lacht hij.

De lagune straalt een woord uit: rust. Totdat ik bij een kolonie flamingo’s kom. Hier is het een drukte van belang. Een deel van de statige vogels is op zoek naar voedsel, sommige ordenen hun veren, terwijl anderen slapen.

Faro is de stad waar de meeste toeristen arriveren met het vliegtuig. En dus een populaire rustplaats. Ook voor mij. En voor sommige dieren. Voor mijn hotel zie ik op een rotonde zijn twee ooievaars een nest aan het maken. Klepperend en al.

Als ik mijn reis vervolg naar het westen doemen al snel de beroemde kliffen op. Ertussen kun je talloze strandjes vinden; klein en groot. Ideaal om te zwemmen, al ga ik met een bootje langs de kust. En ja, het ziet er vanaf het water toch even indrukwekkender uit.

De ruige kust is een heerlijk contrast met Monchique, het bosrijke achterland van de Algarve. Ik doe de wandelschoenen aan en struin door de bossen met kurkeiken, walnoten en talloze andere inheemse bomen. Al zie ik hier ook veel eucalyptusbomen, die uit Australië komen. Ze zijn hier massaal geplant voor het hout.

Ook kun je hier proeverijen doen. Van Medronho, een typisch Portugees likeurtje. Deze sterke drank wordt gemaakt van de vruchten van de aardbeiboom. Puur of aangelengd met honing. De maker drinkt zelf vrolijk mee. Ondertussen serveert hij lokale kaas, olijven en worst. Weigeren is onbeleefd, maar dat was ik ook niet van plan.
 
Het is overduidelijk, dit is de plek om de drukte van de Algarve te ontvluchten. Al lukt me dat ook aan de westkust. De N125 gaat over in de N268 om te eindigen bij de vuurtoren van Cape St. Vincent. Dit is de absolute verrassende kant van de Algarve.

Bovenop een klif neem ik het landschap in me op. Het vasteland eindigt in steile rotsen. Golven beuken op de kust; de zee lijkt het land te willen verzwelgen. Bloemen staan in bloei en kleuren het toch al kleurrijke landschap. Het lijkt wel het ‘einde van de wereld’. Een mooi einde van mijn reis.

Dit is de derde van zes artikelen over de mooiste autoroutes op aarde. Eerder verscheen al: De mooiste autoroute van Amerika en de mooiste autoroutes van Zuid-Afrika.