Dordogne: Ontspannen in het zuiden van Frankrijk
Ik ga op pad in de beroemde Dordogne. Lekker actief zijn, de natuur in en cultuur snuiven.
Lees verder
Over deze reis
Een rondreis door de beroemde Dordogne in Frankrijk. Met bekende, maar vooral ook minder bekende plekken. Want ik wil Moeder Natuur ontmoeten, grenzen verleggen en nieuwe dingen ontdekken. Lekker actief zijn, de natuur in en cultuur snuiven.
Ontdek de Dordogne zelf
De Dordogne wordt ook wel de streek 'met de duizend-en-een kastelen' genoemd. De Dordogne is een van de departementen van de prachtige Aquitaine.Denk aan lekker buiten zijn, aangenaam weer, een rijk verleden en gezellige steden en dorpen. De vier belangrijkste steden zijn Périgueux, Bergerac, Sarlat en Nontron. Oh, en het heerlijke Franse eten....Meer informatie: www.ontdek-dordogne.nl
De bezienswaardigheden van de Dordogne
De bezienswaardigheden van Dordogne. Dat is niet makkelijk voor een regio die synoniem is voor pittoresk Frankrijk Kleine dorpjes die tussen de beroemde rivier en steile rotsen liggen. Kastelen en landhuizen; maar ook indrukwekkende grotten. Met verfijnd eten en lekker weer.
De Dordogne is een gebied in Frankrijk dat je op diverse manieren kunt beleven. Vanaf de grond, te voet, op de fiets en op het water. Maar ook in de hoogte om echt alles te beleven. Ik ga alles doen, ik ben er nu toch…
Kano varen op de Dordogne
Maar eerst eens de beroemde rivier van dichtbij bekijken. Dat is toch wel een must. Peddelen in een kano is dé manier. Langs rotsen, indrukwekkende bomenrijen, imposante landhuizen en diverse kastelen.
Lekker suppen
Ik vaar met de stroming mee. Op mijn gemak. Dit kan ik uren volhouden. Al wil ik ook iets nieuws uitproberen. Ik stap op een Stand Up Paddle board, of SUP. Met gids Philippe die me helpt te balanceren. ,,Zet je voeten wijd en wees los in de heupen.” Oh, dit is ook lekker dobberen.
Althans, zo begint het wel. Maar dan zegt Philippe plotseling: ,,Let op; er komen zo stroomversnellingen aan.” Ho, stop. Watte? Ik sta rechtop op een soort surfplank. Mijn evenwicht houden is mijn hele leven al lastig geweest…
De eerste golven gaan goed. Al moet het er lachwekkend uitzien als ik met mijn twee meter probeer te anticiperen op de bewegingen van het water.
Ik zie vanuit mijn ooghoek dat enkele fietsers stoppen. Plons, te laat. Gelukkig valt mijn gids ook. Samen lachen we om onze capriolen. De fietsers ook zie ik.
Fietsen langs het water
Fietsen, dat ga ik ook doen. Veel fietspaden liggen langs het water en dus vallen de heuvels erg mee. Ik stap op en trap over slingerende weggetjes, weg van de toeristenplekken. Langs statige landhuizen, als eerbetoon aan het rijke verleden.
Een terras in het zonnetje. Dat is genieten. Een perfecte afsluiting van een heerlijke, kletsnatte en vooral relaxte dag. Meer heb ik niet nodig. Wat zal ik morgen eens gaan doen? Keuze te over.
Via Ferrata
De advertentie is bijzonder, met name door de foto’s. Via Ferrata of Klettersteig; oftewel klimmen en klauteren aan de rotsen. Op pure menskracht. Voor mij kijk ik uit op een dorpje met fraaie huizen en een kasteel. En daaromheen bossen. Iets verderop ligt een boerderij als een schilderij in het landschap.
Al diverse keren heb ik steile rotsen beklommen met als enige zekerheid een staalkabels. Het is een heerlijke manier om mijn spieren te testen. En opnieuw mijn evenwicht.
Als ik val is het nooit meer dan twee meter. En geen vijftig meter, want zo diep is het gat dat ik zie als ik naar beneden kijk. Dat is hoopgevend, al kan de smak tegen de weinig meegevende rotsen ook pittig zijn, zo heb ik ooit eens keihard ervaren. Maar dit veiligheidssysteem is anders.
Hier schuif je je karabijn niet alleen over de kabel naast je, maar ook over de bevestigingspunten her en der. Ik ben twee kabels gewend, die je om beurten losmaakt en verplaatst naar de volgende kabel. Ook honderd procent veilig als je het goed doet, maar dit is handiger. En sneller.
Ik hang aan een rots. Mijn handen houden de ijzeren houdgreep vast. Onder mij is zo’n 30 meter vrije val. Voor al mijn inspanningen krijg ik een subliem uitzicht terug. Ik zie de Dordogne-rivier onder me. Ik kan hier wel even blijven hangen. Althans, als mijn spieren het volhouden…
Jardin de Marqueyssac
De Via Ferrata is een nieuwe excursie bij de Jardin de Marqueyssac: Een beroemde tuin bovenop de gele rotsen van de Dordogne. Het is het einde van de dag; een heerlijk moment om hier rond te dwalen.
Grotten van Lascaux
Maar wie in de grotten van Lascaux staat krijgt een heel ander gevoel. Zeker nu Lascaux IV dit jaar is geopend. Het is een exacte kopie van de originele grot, maar dan groter dan de eerste kopie. De originele grot is niet te bezoeken, doordat de tekeningen worden aangetast door menselijke adem.
Dit is zwelgen in kunst. Maar dan wel van zo’n 25.000 jaar geleden. Wonderbaarlijke tekeningen met diepte, in de diverse kleuren. Soms geverfd, maar soms ook anders.
,,Het is ‘airbrush’.” Gids Gwenn Rigal ziet me verwonderd kijken. ,,Oftewel verf dat is geblazen door een bot van een dier.“ Waardoor bijzondere effecten zijn ontstaan. Vaak is ook de grillige structuur van de rotsen gebruikt, om bijvoorbeeld een dier duidelijker naar voren te laten komen. Bizar mooi.
Vraagtekens. Zo kun je een bezoek aan Lascaux wel samen vatten. Waarom maakten onze voorouders dit? Wat betekenen de duizenden afbeeldingen? Zijn het ‘simpelweg’ beelden uit hun leven? Waarom veel dieren en weinig landschappen?
Zo zie je tekeningen van paarden, net als oerkoeien, wolharige neushoorns en een oryx? Wel raar dan dat het dier waar ze het meest op jaagden, het rendier, totaal niet in de tekeningen voor komt. Daarom is Lascaux zo magisch; je gaat weg met meer vragen.
Wat daarna volgt vind ik eigenlijk het leukste van het bezoek. In een grote hal krijg je extra informatie over de dieren, de gevonden voorwerpen in de grot en meer. Ook kun je zien hoe de diverse onderdelen zijn nagemaakt. Alles heeft een rode draad: hoe de wetenschappers op zoek zijn naar meer informatie uit lang vervlogen tijden. Intrigerend.
La Grotte du Sorcier
Dit is de Vallei van Vézère, waar de Vézère-rivier uitmondt in de Dordogne. Er zijn hier nog talloze andere grotten te ontdekken. Met een gids en een zaklamp. Ik kies voor een kleinere; La Grotte du Sorcier in Le Bugue.
In deze grot is een van de opvallend weinige tekeningen van een mens te zien is. Het is een gestileerd lichaam met een lange fallus en een opmerkelijke gezichtsuitdrukking. Met de wonderlijke naam: De ‘tovenaar van St-Cirq’.
De grotten, de verhalen. Ze geven een kijkje in een wereld die toen heel anders was dan de onze. Verbeeldingskracht heb je nodig. En een open geest. Maar het is juist prachtig als je voorvaderen je zo verrassen toch?
Trail Running
Nu de geest is geïnspireerd, is het tijd voor het lichaam. Of ik zin heb in Trail Running? Ik heb geen idee, al kan ik het wel raden. Denk ik. Maar beeld heb ik er niet echt bij.
Het blijkt een eenvoudige sport te zijn. ,,Je hebt alleen schoenen, een broek en een shirt nodig.” Mijn net iets te fitte gids lacht. Al snel merk ik dat hij iets vergeten is te noemen; uithoudingsvermogen.
Rennend over een paadje door de bossen neem ik heuvels en ontwijk ik stenen. Naar beneden gaat wel. Naar boven mag ik ook wandelen. ,,Om even uit te rusten.” Maar hoe je dat doet als je omhoog loopt weet ik niet echt.
Canyoning
Het zweet raak ik in de middag met gemak kwijt. Canyoning in de bij mij totaal onbekende Redenat-waterval bij Auriac. Middenin een bos doemt ineens een kloof op. Vandaar de naam van de sport.
Opnieuw klimmen en klauteren, maar nu vooral naar beneden. Over en ook opvallend vaak door watervallen abseilen, glijden over rotsen en uitpuffend drijven in een rivier. Moe, maar extreem voldaan trek ik mijn wetsuit uit.
Al deze dagen zijn opmerkelijk. Weg uit de dagelijkse sleur. De zorgen en meer. Ik denk alleen nog maar aan de watervallen waar ik doorheen ben gegaan, de bergpaden die ik heb overwonnen en het pure van Moeder Natuur. Ik zou dit meer moeten doen. Veel meer.
