Moet ik wel of geen skiles nemen?

Bij het woord ‘skiles’ regent het vooroordelen. ,,Dan zit ik zeker de gehele dag bij kinderen. En, ik ben te oud om het te leren. Als ik het doe zie ik niets van de pistes en omgeving, ik ben alleen maar aan het oefenen.”

Gedeeltelijk heeft hij wel gelijk. Kinderen zijn minder angstig en opvallend veel leniger. Als je jong bent is een skiles de manier om snel te leren. Om enkele dagen later los te gaan op de piste. Maar de rest van zijn gedachten kloppen niet. De vertwijfeling wel.

Ik hoor het geregeld om me heen. Als je ouder wordt ga je twijfelen. Zeker als je nog nooit hebt geskied. Dan overheerst de angst, merk ik als ik met beginners praat. 

De stap is groot om als dertiger of veertiger les te nemen. Letterlijk. ,,Ze moeten vooral over hun angst heen stappen. We doen het rustig aan, met een totale controle over wat je doet.” De ervaren skileraar kent zijn pappenheimers.

Het snowboard staat recht overeind; de man zelf ligt languit in de sneeuw. Hij zucht, eenvoudig is anders. Maar hij gaat door, ook al omdat de leraar hem stimuleert. Want slecht ging het zeker niet, maar het verdelen van het gewicht ging even mis. En dan is zwaartekracht al snel de winnaar. Maar de man glimlacht al weer.

Een andere groep staat in het dorp La Plagne. Voor een bar/restaurant staan ze onwennig te wachten. Ik luister mee. ,,Als je voor het eerst op de ski’s staat gaat het om balans. En ben je bang; val je voorover of achterover? Al snel verandert dat in; val je linksom of rechtsom? Tot slot moet je de grootste stap nemen. Durf je gewicht op een been te zetten om zo bochten te maken. Met je schouders ietsje naar beneden….”

Sommigen gaan bij de eerste oefening netjes rechtsaf, anderen rechtdoor. Maar na slechts een uur staat iedereen stevig (en met vertrouwen) op de ski’s. En kunnen ze bochtjes maken. De blauwe piste wacht, al is ook dat een grote stap. Maar onder begeleiding gaat het makkelijker. Stukken makkelijker.

Ik zou als beginner zeker skilessen nemen. Een paar uur maken je al minder nerveus in de sneeuw. Je leert de techniek relatief snel, waardoor je ook minder moe zult zijn. De meesten kunnen na vijf lessen gemiddeld skiën, wat al een heerlijk gevoel geeft.

Al had zijn leven er anders uit kunnen zien. Hij miste op een paar centimeters sneeuw de selectie voor de Franse nationale ploeg voor de afdaling. En dan mag hij nu met mij op stap. Een houterige Nederlander, die wel kan skiën, maar geen enkele schoonheidsprijs zal winnen.
 
,,Jij hebt totaal geen angst en met je techniek kom je ook elke berg af. Maar het kan netter,” lacht hij. Thierry geeft in de winter vooral privéles. ,,Bij een privéles kan ik iemand de volledige aandacht geven. Het is heerlijk om te zien dat iemand na een paar uur veel beter skiet. En dat hij of zij ook minder moe is bijvoorbeeld.”

INSERT commercieel blokje hoe?

Ik moet lachen. Dan heb ik schijnbaar weinig geleerd vandaag. Ik ben nog steeds bekaf en voel talloze spieren waarvan ik het bestaan nauwelijks wist. ,,Maar jij wilt ook teveel kilometers maken. Kijk eens om je heen. Neem de tijd. Bergen, sneeuw, zon en een blauwe lucht. Welkom in de Alpen!” Hier past alleen stilte, schiet door mijn hoofd.

Hij vervolgt: ,,Voor jullie Nederlanders is het net als fietsen als je een bocht wilt maken, dan leun je toch met je schouders de bocht in. Dit is alleen tegenovergesteld.” Ik begrijp ineens waarom buitenlandse toeristen fietsen zo moeilijk vinden…

Ik ging met een skileraar meerdere dagen off-piste. Ik heb mijn techniek in de versgevallen sneeuw flink aangescherpt. Waarbij ik onder meer heb geleerd betere bochten te maken. Ook hoefde ik me geen zorgen te maken over de routes: Hij kent het gebied op zijn duimpje.

Maar hier komt nog een belangrijk aspect bij kijken. De gids kent de gevaarlijke plekken en is op de hoogte van het lawinegevaar. En ook niet onbelangrijk; je hebt iemand bij met veel kennis je als er iets gebeurt. Het huren van een skileraar is in dit geval zeker zijn geld waard.

Het is een beetje skiën tegen vooroordelen. In Frankrijk is de sneeuw beter, maar in Oostenrijk is het gezelliger. Frankrijk is goedkoper, in Oostenrijk is het beter voor families. Het zijn zo maar wat gesprekken die ik vaak hoor, maar wel met een kern van waarheid.
 
Je kent het gevoel wel. Het is ochtend. Je bent net aangekomen op je bestemming en je voelt de zon, voelt de berglucht en bevindt je in een panorama waar je u tegen zegt.

De bergen vol verse sneeuw roepen. Het is een van de mooiste momenten van de wintersport. Keer op keer.

De afgelopen jaren heb ik op diverse plaatsen geskied. Van Canada tot Fins Lapland, maar ook in Italië, Frankrijk, Oostenrijk en Zwitserland.

Oh, en Turkije. In kleine gebieden, maar ook in wintersportgebieden waar je voor je gevoel wekenlang kunt skiën. Tot je er bij neer valt.

Ook al was ik druk met mijn skilessen, er was nog genoeg tijd om foto’s te maken.