Eten en drinken op Madeira

Ik loop op de markt van Funchal, de hoofdstad van Madeira. De honderden bloemen zijn kleurrijk en ruiken heerlijk. Maar ik kom hier eigenlijk voor twee andere dingen. De vismarkt, maar vooral ook het fruit proeven. Dat hier overal kan, want ze hebben hier talloze bijzondere vruchten.

Het merendeel van het fruit is exotisch. En zo ziet het er ook uit. Ik ken de meeste vruchten niet. Waaronder chayote, familie van komkommer. Deze stamt uit Midden-Amerika. Maar ook de gatenplant, ook wel ‘fruto delicioso’ genoemd.

Ik mag van de verkoper alles proeven, waaronder talloze soorten mango, alsook maracuja, diverse soorten bananen en meer. Ik maak er mijn lunch van, want ik lust alles wel. En rond het af met een smoothie van diverse vruchten. Wat een smaakexplosie.

In de vishal kom ik voor espada, een wonderlijke vis uit de diepzee. Die ook zwarte degenvis wordt genoemd. Deze afgrijselijk uitziende vis heeft vreselijke tanden, is lang en gitzwart.

Een van de vissers maakt hem schoon. Hij trekt de zwarte huid er af, waarna het spierwitte vlees zichtbaar wordt. Hij snijdt het zachte vlees in plakken en wast het schoon. Ineens ziet het er heel appetijtelijk uit. Hoe zoiets lelijks in zoiets moois kan veranderen, wonderlijk.

Maar hij is vooral lekker merk ik later. Je kunt hem gebakken krijgen, alsook gegrild. Ik doe beiden tijdesn mijn reis. Gegrild is hij wel erg smaakvol. Zeker in het populaire gerecht Espada com Banana. De naam doet wel iets vermoeden.

Ik zie het op talloze menukaarten staan. Het is witvis met banaan, en soms ook passievrucht. Een heerlijke mix van diverse smaken, maar dat weten de lokale bewoners al eeuwen.

Ik ruik iets heerlijks. Het blijkt Espetada te zijn. Een vleesspies, maar dan wel een bijzondere. Het rundvlees wordt gespietst op lauriertakken, waardoor het een eigen smaak krijgt. Maar ook hoe het wordt geserveerd is bijzonder. 

Het wordt geserveerd met grofkorrelig zeezout. De spies wordt verticaal neergezet, met eronder een bakje met brood. Zodat het smakelijke vocht er op valt. En dit smaakt best.

Een van de grootste verrassingen op het eiland vind ik Lapas. Dit zijn gegillede slakken, die ik niet ken. De officieel naam van het dier is schaalhoren, of napslak. Al zie ik ook puntkokkel staan. Het maakt me niet hoe het beestje heet, lekker zijn ze zeker.

Ze worden geserveerd als voorafje. De schelp is uniek van vorm, net als de smaak. Met een beetje knoflook en olie zijn ze heerlijk als ik uitkijk over zee. Dit is het goede leven. En dit kan ik lang volhouden zo.

Madeira wijn is overbekend. Wat eigenlijk geen wijn is maar een soort port. Het is een aperitiefwijn, al smaakt hij ook goed bij vis en soep. Maar ik ben geen fan van rode wijn, of sortgewlijke wijnen. Je kunt hem hier al decennialang overal krijgen.

Andere, hippe drankjes nemen het langzaam over. Waaronder een cocktail die je alleen hier kunt krijgen. Die erg populair is op het eiland merk ik al snel.

In een bar zie ik iets wits dat door vrouwen wordt gedronken. Het blijkt een Nikita te zijn. Het wordt gemaakt van bier, vanille ijs en ananas. Al kan er ook witte wijn in zetten, alsook een beetje suiker. En als je wilt kokoslikeur. Het is populair bij vrouwen, maar ik lust het ook graag.

Poncha is bij jongeren het alcoholische drankje van Madeira. Maar ook bij landarbeiders en bouwvakkers die het graag drinken aan het einde van de dag. Ik krijg een uitleg hoe het wordt gemaakt. De cocktail bestaat uit rum van Madeira, limoen, sinaasappelsap en honing. Dat laatste ingrediënt wordt er met een speciale stok in gedaan. Waarna de stok hard heen en weer wordt gedraaid om de honing los te krijgen van de stok.

Het is opvallend goedkoop; een glaasje kost zo’n 2,50. ,,Het helpt tegen verkoudheid, dus als je het hebt…. Maar het helpt ook om verkoudheid te voorkomen,” lacht de barman van een ponchabar. Heerlijke logica. 

Er blijken talloze ponchabars in Funchal te zijn, waar ik de lokale bevolking het drankje volop zie drinken. Onder het genot van een praatje. Zowel jongeren als ouderen, en zowel vrouwen als mannen.

Maar er zijn ook allerlei variaties, oftewel met andere vruchten zoals passievrucht, kiwi of granaatappel. Hmm, ik kan ze niet allemaal proeven merk ik al snel.

Toen ik Bolo do Caco voor het eerst zag was ik verward. Bolo betekent taart, maar dit is toch echt een broodje. Al heeft het de vorm van een taartje. En Caco is geen cacao, maar de manier waarop het broodje wordt klaar gemaakt. 

Op een stenen plaat wordt het deeg van zoete aardappel gebakken. Waarna het wordt belegd met knoflookboter, of inktvis, maar ook met espada. Het is mijn favoriete broodje voor de lunch.

Bij eilanden zie je vaak heerlijke gerechten van vis en zeevruchten. Ik kan altijd mijn hart ophalen, wat ik ook met liefde doe. Op Madeira ben ik onder de indruk van lapas en die vreemde diepzeevis. Maar zeker ook van de verse inktvis, die zacht gebakken op mijn bord verschijnt.

Het wordt geserveerd met zoete aardappelen en een uitzicht om u tegen te zeggen. Ik ben even stil….

Lees hier mijn reisverhaal over wandelen in de bergen en langs de kust.