Hoogtepunten van Belize
Een uniek koraalrif met talloze wilde dieren. Terwijl het binnenland relatief onbekend is. Welkom in het enige Engelstalige land in Midden-Amerika; Belize.
Lees verder
Over deze reis
Belize hoor je weinig over. Het land is duidelijk anders dan alle andere landen in Midden-Amerika. Met heerlijk regenwoud, een immens koraalrif, de Maya's en lekker eten.
Welkom op Belize!
Belize is klein, maar toch ongekend divers. In het hart liggen talloze kalkstenen heuvels met tropische wouden, aan de kust zijn moerasvlakten met indrukwekkende mangrovebossen. Voor de kust ligt het op een na grootste koraalrif ter wereld.
De Maya's zijn de oorspronkelijke bewoners. Later kwamen de Spanjaarden aan land; gevolgd door Britse houthandelaren en piraten. Mede hierdoor is de bevolking zeer divers. Belize is een wonderlijke mix in Midden-Amerika.
Belize: Tropisch genieten op het rif
Het Belize Barrier Reef is wereldberoemd. Je kunt er zwemmen met haaien en roggen. Of relaxen op de tropische strandjes. Of duiken bij het wonderlijke Blue Hole.
Het krioelt er van. Haaien en roggen die om de boot zwemmen in het heldere water van het Belize Barrier Reef in Belize. Geen kleintjes, maar gewoon beesten van bijna twee meter. En ja, het is dan toch een natuurlijke reacties om juist niet het water in te gaan. Maar ja, ik heb ook met witte haaien gedoken in Zuid-Afrika en met galapagoshaaien op Hawaï (beiden in een kooi).
En bij het snorkelen ben ik weleens witpuntrifhaaien tegen gekomen. Maar er midden in springen is wat anders. Ik ben een fervent dierenliefhebber en ja ze bieden die excursies al jaren aan. Dan zal het wel goed zijn? Toch? Mooi hoe mijn geest werkt. Plons.
Het is relatief ondiep, ik kan gewoon staan. Om me heen fladderen de roggen als immense vogels voorbij, terwijl de verpleegsterhaaien rondjes draaien. Ik weet even niet waar ik moet kijken. Het zijn er zoveel. Het is zo mooi. En zo intens.
De kapitein van mijn boot gooit wat vis overboord en het wordt ineens onrustig. De vissen hebben geen tanden, maar rukken hompen vis zo naar binnen. En hier geldt het recht van de sterkste. En vooral ook de snelste.
De verpleegsterhaaien zijn zo druk dat ze soms tegen me aan botsen. En dan voel ik hun schuurpapierhuid. De eerste keer schik ik, maar het went al snel. Al blijf ik wel opletten. Want ja, een pijlstaartrog doodde toch de Australische tv-ster Steve Irwin met één steek?
Het op een na grootste koraalrif ter wereld
Belize heeft het op een na grootste koraalrif ter wereld. ,,Maar wel het meest gezonde koraalrif ter wereld,” hoorde ik al direct bij aankomst. Je kunt diverse excursies boeken om de rijke onderwaterwereld te ontdekken. Naast de wonderlijke haaien- en roggenexcursie kun je bij de talloze eilandjes ook snorkelen en duiken. Ik ga ook diverse keren het ongekend heldere water in.
Mijn GoPro staat aan. Gelukkig is dit dier zo langzaam, dat ik hem goed in beeld kan krijgen. En zo’n klein videocameraatje biedt meerdere voordelen, merk ik opnieuw.
Als ik een foto maak zit ik achter mijn fototoestel; en mis ik het in het echt. De videocamera heb ik gewoon los in de hand. Zo kan ik volop genieten. En nog eens terug kijken; elke beweging.
Enkele foto’s van mijn trip
Maar in dit levende aquarium is zoveel te zien. Bij dit soort excursies zwemt de gids mee en wijst hij van alles aan. Zo ontmoet ik een schichtige sidderaal, kijk in de ogen van venijnige barracuda’s, schrik van immense tandbaarzen en zwijmel bij diverse adelaarsroggen. Ongekend mooi; ik vergeet bijna adem te halen in mijn snorkel.
Eenmaal weer aan land, stap ik in het enige vervoermiddel hier. Een golfkar. Dit is Caye Caulker, waarschijnlijk het bekendste eiland van Belize. Een apart tropisch hippiedorp, met een blauwe lucht, helder groenblauw water en een watertemperatuur van 26 graden. Het is hier geen probleem om te zijn. Of om het water in te gaan.
De golfkartaxi, of hoe je zoiets noemt, hobbelt over de zandweg. In een gezapig tempo, al merk ik snel genoeg dat het hoort bij het eiland. Terwijl de vlucht in het vliegtuigje hiernaartoe wel erg snel ging. In vijftien minuten van Belize City op het vasteland naar het eiland. Over het koraalrif, met zicht op diverse zeekoeien die op hun gemakje aan het grazen zijn. Belize: Ik weet soms niet waar ik moet kijken.
Het ruige binnenland van Belize
Belize heeft een topattractie voor toeristen; het Belize Barrier Reef. Maar ik wil ook het ruige binnenland ontdekken met grotten, regenwoud en de Maya’s.
Belize is het enige land in Midden-Amerika waar ze Engels spreken. Dus bewegwijzering mag geen probleem zijn, denk ik. De route voert van Belize City naar het westen. Naar het Cayo-district, op de grens met Guatemala.
Autorijden in Belize is eenvoudig. Verdwalen zal hier niet snel gebeuren. De reden: Belize heeft slechts drie hoofdwegen.
Overstekende tapirs
Een bordje langs de weg waarschuwt. Niet voor loslopende koeien. Of auto’s zonder remlicht. Of de tientallen verkeersdrempels hier, maar voor overstekende tapirs. Hmm, zo’n vreemd dier met een rare slurf aan zijn snuit wil ik juist wel zien.
Een groep brulapen doen ineens hun naam eer aan.
Het is een opvallend rustige weg, langs eindeloze savannes met her en der bossen. Die langzaam overgaan in dicht regenwoud. Maar de weg heeft mijn aandacht nodig. Er zijn volop gaten, zodat je goed moet opletten. Dorpjes met fel geverfde houten huisjes schieten voorbij.
Rastafari’s zijn opvallend populair hier, zowel de haardracht als de kleurrijke reggae T-shirts en de muziek. En ja, in dit klimaat gaat het leven langzaam. Al met al lijkt het binnenland van Belize meer op een Caraïbisch eiland, dan op Midden-Amerika hoor ik mezelf hardop denken.
Mijn ontdekkingstocht leidt onder meer naar een groep Maya-ruïnes waar ik nog nooit van heb gehoord: Xunantunich. Deze ruïnes zijn alleen bereikbaar per veerpont. De veerwachter gebaart druk hoe ik de auto op het pontje moet zetten.
De auto moet precies in het midden staan, anders gaat het pont (en wij) ten onder. De overtocht is gratis, al wordt een donatie gewaardeerd. Ach, ik heb het overleefd, dus vooruit…
De voormalige Maya-tempels worden omringd door een groene muur van regenwoud. Enkele tempels zijn gereconstrueerd. Ik kijk om me heen. Talloze bomen staan op opvallend ronde heuvels.
De Maya’s
Volgens de geleerden was het complex ooit nog veel groter, maar moet het nog worden verkend. Het geld ontbreekt simpelweg voor meer archeologische opgravingen.
Nog lang niet alles is bekend over het complex. De overblijfselen dateren uit de periode tussen 200 en 900 na Christus. De huidige naam Xunantunich betekent ‘stenen vrouw’ in de lokale Mayataal Mopan. Maar hoe de oorspronkelijke bewoners de stad noemden is niet bekend.
Een groep brulapen doen ineens hun naam eer aan. Waardoor ik ze opmerk, anders was ik er zo aan voorbij gelopen. Ze eten op hun gemak de boomblaadjes. Vanaf de top van een tempel kan ik ze goed zien, zoals vroeger de Maya’s over hun rijk heen keken. Verder is er absolute rust. Ik voel me een koning te rijk. Letterlijk.
Excursies vol adrenaline
Belize is populair bij avonturiers. Wat dacht je van dobberen op een ondergrondse rivier, ziplinen en veel meer.
Het water in. Na de bijzondere ontmoeting met haaien en roggen ga ik het opnieuw doen bij een van de andere populaire excursies in Belize. In het groene hart van het land. Gids Andrew lacht zijn tanden bloot. ,,We gaan een ondergrondse rivier afdrijven in een rubber band.” Mijn gedachten gaan van links naar rechts. Eén ding is zeker, de zintuigen zijn geprikkeld.
Klimmend tussen de jungle door is er ineens een ingang in de groene muur van het regenwoud. ,,Dit is een cenote, een kalkstenengrot waarvan het dak ooit is ingestort.” Het is muisstil. En vooral wonderschoon. Er is hier niemand, op wat vleermuizen na.
Op de wanden zitten ‘Creepy Crawlers’, maar dan in het echt.
De heldere rivier verdwijnt in een zwart gat. ,,Zet de lamp op je hoofd. Stap de donkerte in, duik in het water en gaaaaaan,” roept Andrew. Alhoewel, het water is veel kalmer dan verwacht. Mooi, kan ik goed om me heen kijken. Heerlijk dobberen tussen stalactieten en stalagtieten. Dwars door ontelbare grotkamers.
De mooie Christal Chamber
De absolute kroon is The Christal Chamber, waar kristallen je tegemoet glimmen. De gids duwt de band af en toe vooruit, al peddel ik zelf ook graag. Ik kijk in het water; blinde vissen zwemmen voorbij. Op de wanden zitten vreemde krekels met enorme scharen. Brrrr, ‘Creepy Crawlers’, maar dan in het echt.
Dan moet ik de lamp op mijn hoofd uit doen. Hmm, dat is een lekker moment. Ik zie letterlijk geen hand voor ogen, al probeer ik het. Ergens druppelt wat water. Ik orden mijn gedachten. Laat me maar gewoon door drijven, niets mis mee.
Ziplinen is aan een kabel tussen bomen door glijden. In dit geval door het regenwoud van Belize. De bomen schieten voorbij, al kan ik nog wel wat om me heen kijken. Maar ja, ik moet ook recht blijven hangen, anders verlies ik het zicht op de volgende boom.
En ik ga te hard, dus moet ik remmen met mijn handschoen. Al word ik opgevangen door een medewerker zodat ik niet tegen een boom smak.
Na zoveel inspanning wordt het tijd voor ontspanning. Ik proef wijnlikeur, of likeurwijn. Mierzoet, maar wel lekker. Al vind ik de lokale kokosrum lekkerder.
Slapen tussen leguanen
Het is hoog tijd voor iets anders. Iets heel anders. Een nachtje slapen bij groene leguanen. Of bijna, vanuit mijn raam zie ik de dieren languit hangen in een boom. Dit zijn de volwassen dieren, al snel langer dan een meter.
Het San Ignacio Resort Hotel wil deze afstammelingen van de dinosaurussen beschermen voor uitsterven. De oorzaak van het probleem is simpel; de leguanen zijn een delicatesse voor de lokale bevolking.
Een groene leguaan klimt op me. En nog een. En nog een. Om verliefd te worden op deze dieren moet je ze even voelen is de theorie hier. Huh, watte?
Op je arm. Of op je hoofd. Of hangend aan je T-shirt. Ineens hangen er allemaal leguanen aan me. Het voelt een beetje raar. En verliefd? Nee, dat ben ik nog niet. Maar dat duurt bij mij altijd even…
De dieren zijn rustig, veel rustiger dan ik. Of ze nu in een boom hangen of aan mij, het lijkt ze niets uit te maken. Maar ja, zij zijn ook koudbloedig hou ik mezelf voor.
Mijn eigen privé-eilandje
Diverse eilandjes op Belize zijn eigendom van wereldberoemde mensen; denk aan Leonardo di Caprio en Bill Gates van Microsoft. Dus ja, dan mag ik ook wel mijn eigen eiland hebben toch? Voor een dag dan.
Dit gaat zoals ik me voorstel dat beroemdheden het doen; per vliegtuigje naar mijn eigen eiland. Het uitzicht over dit immense koraalrif is uniek. Je ziet de grootsheid en hoe ze als een parelsnoer in het landschap liggen.
Onderweg zie ik de talloze koraaleilandjes liggen, diverse zijn nog helemaal groen van de mangroven. Soms ook met buitengewoon luxe villa’s die er op zijn gebouwd. Het water rond de koraalriffen is opvallend lichtblauw. Ik zie diverse grijze vlekken in het water: dit zijn zeekoeien. Die zeer zeldzaam zijn, maar hier nog vaak worden gespot. Ik spot diverse groepjes. Wow…
Op mijn ‘eigen’ eiland zijn geen wegen, verkeer of wat dan ook. Een privé-eilandje met vier bungalows, maar er is verder niemand. Rust, ruimte en genieten, niet per se in deze volgorde. Ik ga zitten op het strandje, een paar vissers komen voorbij. Ze gooien hun net uit. Onder meer voor mij. Want het komt ’s avonds op mijn bord. Ik hoef het eiland niet af, dit resort heeft een voortreffelijke keuken en biedt vooral rust. Welkom op Royal Palm Caye Resort.
Ik heb keuzestress, maar dan wel een hele leuke. Ga ik een boek lezen? Zonnebaden? Zwemmen? Foto’s maken? Ik ben als toerist erg druk met mezelf. Een verfrissende cocktail helpt me van mijn zorgen af. Ik ga zitten op een stoel en tuur over de horizon. Genieten, dat is het.
Een maaltijd van kreeft en krabben
In de namiddag meert een bootje aan. De mannen laten trots de kreeften en krabben zien aan de kok. Hij keurt de verse etenswaar en weegt de krabben op zijn eigen weegschaaltje. Ondertussen maken de mannen de kreeften schoon. Oh jee, daar is de keuzestress weer. Krab of kreeft? Ik moet lachen om mezelf. Dan eet ik maar beiden…
En in de buurt leven zeekoeien. Wonderlijke dieren die ik al mijn hele leven in het wild wil zien. Of ik ze wil gaan zoeken? Natuurlijk. Ik zit al op de boot, want elke excursie in het Belize Barrier Reef is bijzonder. De wind waait door de haren, de temperatuur is boven de twintig graden. Ja, ik wil wel weer het water in.
Bij een groot mangrovenbos doet de kapitein de motor uit. Vanaf nu mag je alleen maar met een stok de boot voortbewegen. Om de dieren de noodzakelijke rust te geven. Na een half uurtje zoeken komen een mannetje en vrouwtje zeekoe aan zwemmen. Ik zie hun snuit boven water komen om adem te halen. Dit is hun voortplantingsgebied en je moet afstand houden.
En nee, hier mag je dus niét het water in. Maar dat vind ik niet erg, deze dieren moeten worden beschermd. Er zijn er nog zo’n 500 en Belize is één van de laatste plekken waar ze nog voor komen. Al kun je ze hier ook op andere plekken snorkelend tegen komen, want zeekoeien reizen veel voor een vers maaltje zeegras.
Ach, ik had toch al besloten eens terug te komen voor The Blue Hole. Dat moet dan ook maar de volgende keer…
