Melbourne en The Great Ocean Road

Ik heb bewust geen reisgids gekocht, of op internet gezocht. Om niet op dezelfde plekken te komen als veel andere toeristen. Wandelend, of eigenlijk meer slenterend, verken ik het centrum.

Hmm, ik wil eigenlijk ook wel een rondleiding volgen; om te zien wat het verschil is met zelf op pad gaan. Op internet zie ik dat de ‘Hidden Secret Tours’ het meest populair zijn. De gids stelt zich voor als Jess; ze is hier opgegroeid en woont hier sinds kort weer. Naast een algemene introductie over de stad regent het leuke weetjes.

Onder meer over hoe de stad is ontstaan; Melbourne werd in 1835 gesticht door een groep kolonisten voor de handel. Uit Tasmanië; ik dacht dat het eerder andersom was. Al was natuurlijk Abel Tasman eerst op Tasmanië in 1645, terwijl Australië pas in 1770 werd ontdekt. Wonderlijk.

Terwijl ik de gids volg, en nadrukkelijk luister naar al haar verhalen, valt al snel iets op. Ik net als vanochtend over dezelfde straatjes en steegjes, maar liep eigenlijk overal aan voorbij. Wat natuurlijk niet zo is, maar zo voelt het wel een beetje. De beleving is anders.

Onder meer op Hosier Lane langs de vele graffitimuren. ,,Hier zie je zowel ‘vrije’ kunst, als kunst van gerenommeerde kunstenaars. Niemand heeft een vaste plek, al is er vel waardering voor elkaar werk,” vertelt Jess. 

Ze lepelt talloze leuke feitjes op tijdens onze wandeling door de stad. We bestellen koffie bij het kleinste koffietentje van de stad (Union Kiosk), wat niet groter is dan een paar vierkante meter. 

En ik hoor over de flamboyante vrouw op een schilderij waar alle zeelui een biertje mee wilden drinken (Cloe bij Young & Jackson). Een ander hoogtepunt is het winkeltje dat de lekkerste warme chocolade met ijs serveert (Koko Black). 

Maar het meest intrigerend zijn de diverse restaurants die hun overgebleven voedsel dagelijks doneren aan de daklozen. In Melbourne doen onder meer The Soup Place, The Big Umbrella en In Rush Café het. Wat een goed initiatief. Bij een van deze plekken ga ik dineren.

En Jess serveert nog veel meer weetjes. Gelukkig ontdek ik ook nieuwe plekken. Zoals over de kleurrijke Art Deco-gebouwen, maar ook de barokke stijl van het beroemde Flinders treinstation, en de diverse Victoriaanse kerken van de stad. Heerlijk om eerst zelf op stap te gaan en dan nog nog eens door de ogen van een lokale bewoner.

Opvallend genoeg is Melbourne ook bekend vanwege de natuur. De kust bij de stad is het leefdomein van talloze dieren. Zoals dolfijnen, zeeleeuwen en zeedraken. Dat laatste moest ik even Googlen, maar was meteen verkocht. Ik ga zwemmen met dolfijnen, al vind ik dit zeer discutabel. Sterker nog, ik heb een artikel geschreven wat je wel en niet moet doen met dieren. 

Op internet lees ik dat ze in Australië strenge regels hebben voor de omgang met wilde dieren. Je mag de dieren niet benaderen, ze moeten naar jou komen. Oftewel, als ze zin hebben om te spelen of om te zien welke rare snuiters in hun speeltuin zitten. En anders heb je pech. 

Ik trek een wetsuit aan en ga aan boord de Polperro van Polperro Dolphin Swims. De groep is klein; grote groepen mag simpelweg niet. Ik tuur over het water, net als gids Troy Muir. In de verte is de skyline van Melbourne zichtbaar. Hier leven tuimelaars, dieren die wij ook in onze Noordzee hebben. Ook stoppen we bij een groep jan van genten, sierlijke vogels.

We varen ondertussen naar een soort baken, waar tientallen Australische zeeleeuwen liggen te zonnebaden. Een groepje dieren speelt in het water. Het zijn allemaal mannetjes. De vrouwtjes leven verderop, pas als het paartijd is komen ze bij elkaar. 

Het water roept en ik hoop dat de dieren op me af komen. Het water is 15 graden, dat is met recht koud te noemen. De wetsuit helpt, maar niet de eerste minuut. Ik ben wel meteen klaar wakker.

Maar dat vergeet ik direct; al snel heb ik een tiental zeeleeuwen om me heen. De jonge mannetjes zijn zeer nieuwsgierig en al snel ben ik omsingeld. Uiterst behendig zwemmen ze langs me, onder me, om me heen en nog veel meer. Sommige komen wel heel dichtbij met hun opengesperde bek.

Het is intimidatiegedrag, leer ik. ,,Wat ze ook bij elkaar doen.” Geen probleem; ik weet dat ik te gast ben. Al zie ik ze vooral spelen met elkaar. Een immense rog zwemt onder me door. ,,Deze pakt de restjes van wat de zeeleeuwen laten vallen op.” Hoezo indrukwekkend?

Eenmaal weer aan boord zoeken we verder naar de dolfijnen. We varen naar het dolfijnreservaat dat vlak voor de kust ligt. Met goudgele stranden en erboven hele dure huizen. ,,We gaan snorkelen, ik wil je wat laten zien,” zegt Troy. Dat is niet aan dovemansoren gericht. Ik lig al in het water.

Het kelp danst in de stroming. Met ineens iets raars ertussen. Ik duik naar de zeebodem om het beter te kunnen zien. Het is een 30 centimeter lange zeedraak, een uniek dier dat iets weg heeft van een zeepaardje. Maar veel groter is, en ook mooier. 

Hij is perfect gecamoufleerd; het dier lijkt sprekend op het kelp.,,Dit is een mannetje, hij draagt de eieren van het vrouwtje, kijk maar.” Ik zie ze, net als de wonderbaarlijke kleuren. Iets verderop zwemt er nog een. Om stil van te worden. 

Maar de eigenlijke reden voor deze excursie, dolfijnen, laat zich niet zien. Ik heb geen tijd om daarover na te denken. Ook hier zwemt weer een rog voorbij, een nog grotere. Het is een ‘black stingray’, waar wij in Nederland niet eens een naam voor hebben. 

Het is een gek gevoel als ik weer op de kade sta. De dolfijnen mis ik niet echt. Na zoveel moois moet er iets te wensen over blijven. Om terug te komen bijvoorbeeld. Ik moet deze indrukken eerst even verwerken. Tijd voor een lunch met meer zeevruchten: oesters, mosselen en een visje.

Het is tijd voor een van de mooiste wegen op aarde: The Great Ocean Road. Hij loopt ten westen van Melbourne langs imposante rotspartijen als de beroemde Twelve Apostles; die als apostelen in de zee staan. Maar ook langs kleine vissersdorpen, goudgele stranden, weelderige weilanden met schapen en koeien en grote bossen met eucalyptus. 

Onderweg stop ik bij diverse wijnhuizen. Om te proeven van de wijn en van enkele kleine maaltijden. Onder meer bij Bellbrae Estate, dat ook de bij ons verkochte Longboard maakt. De zon schijnt. Ik ga even buiten zitten te genieten.

Je kunt The Great Ocean Road goed met een auto verkennen. Maar ik wil ook een deel te voet doen. The Great Ocean Walk, ik wist niet dat het bestond. Het is een wandelpad van ruim 100 kilometer langs de kust, waaronder The Twelve Apostles. Dwalend over heuvels, rotsen en door dichte struiken.

Ik slaap bij Alkina Lodge, een lodge in de heuvels achter The Great Ocean Road. Vanuit mijn slaapkamer zie ik kangoeroes op het grasveld. Het zijn grote grijze kangoeroes. Wakker worden met deze dieren is uniek. Een kookaburra maakt zijn geluid. Ik begrijp waarom hij lachvogel wordt genoemd. Wat een heerlijk geluid. Ik pak nog een bakkie koffie.

Ze eten gras, enkele jonge mannetjes boksen wat met elkaar, een jong kruipt nerveus in en uit de buidel van zijn moeder en uiteindelijk gaan ze zelfs liggen in het ochtendzonnetje. Ik kan wel elke dag zo wakker worden. En zij ook denk ik zo. het enige dat er aan ontbreekt is een slaperige koala in een boom. Maar dat moet maar de volgende keer.